Het zijn niet per se de oefeningen waarin Ilse Arts (26) uitblinkt, maar ze wordt er steeds beter in. Zes jaar geleden belandde ze na een motorongeluk in een rolstoel. Ze legde zich later toe op basketbal. Het schieten is voor haar geen tweede natuur. “Soms gaat het goed, soms minder. Er zitten er een paar in het team die alles raken. Laat je die erdoor, dan zit de bal er hoe dan ook in.”
Gelukkig heeft Arts tijdens wedstrijden een opdracht die nog belangrijker is: ze moet de weg vrijmaken voor haar teamgenoten met lange armen. Dat is beuken en lef tonen. “Teamgenoten rijden direct achter me aan. Als ze een vrije doortocht hebben en scoren, dan voelt het alsof ik ook heb gescoord.”
Ze is er zo bedreven in, dat ze haar plek veiligstelde in het nationale team voor de Paralympische Spelen in Rio de Janeiro. Een beloning voor het vele trainen: twee keer per dag, twee uur lang. “Toen ik in de Sint Maartenskliniek tijdens mijn herstel begon met basketbal, raakte ik het netje niet eens. Als ik schoot, was ik helemaal uit balans. Nu is de sport mijn werk. We trainen in voorbereiding op de Spelen elke dag van negen tot elf en van één tot drie.”
Het volle schema had voor haar nog meer in petto: ’s avonds trainen bij haar club Devedo in Ermelo en in het weekeinde wedstrijden spelen. “Dat was erg pittig. Gelukkig heeft de bondscoach dezelfde strategie als de coach van Devedo. We hebben afgesproken dat de trainingen bij het Nederlandse team voor gaan.”
Immers: in Brazilië moet er goud behaald worden. Nederland geldt als een van de favorieten, niet in de laatste plaats dankzij het zilver op de Europese kampioenschappen van vorig jaar. Het hoogtepunt van Arts in haar korte carrière.
De schrik sloeg haar om het hart toen haar volgende droom, meedoen aan de Spelen, onlangs bijna op losse schroeven kwam te staan. “Tijdens de training kwam er een bal op mijn duim. Gelukkig is-ie niet gebroken en gaat het aardig.” De zwelling van een paar weken geleden is afgenomen en ze nam donderdag, samen met haar team, ‘gewoon’ het vliegtuig naar Rio de Janeiro. Klaar om te beuken en waar nodig te schieten.
Toen ik tijdens mijn herstel begon met basketbal, raakte ik het netje niet eens
Ilse Arts, rolstoelbasketbalster
